Powstał w latach 1246-1258 jako świątynia klasztorna dla miejscowego konwentu dominikanów. Pożar miasta z 1300 r. strawił pierwszy kościół i zabudowania klasztorne. Po odbudowie świątynia zyskała znacznie większe prezbiterium oraz wieżę.
Podczas odbudowy po pożarze z 1574 r. wprowadzono renesansowe sklepienia. W późniejszym okresie wnętrze wzbogacono o elementy baroku. W kaplicy szkaplerznej w 1659 r. powstał ołtarz Radosnej Tajemnicy Matki Boskiej, dzieło Salomona Steinhoffa.
W latach 1823–1829 wyburzono klasztor, a kościół, w 1874 r., przebudowano w stylu pseudoromańskim zachowując wiele elementów gotyku. Obecnie podominikański kościół ma trzy krypty: pod kaplicą św. Krzyża z pochówkami Gaszynów, pod kaplicą różańcową i pod kaplicą św. Walentego.
Jednym z tutejszych przeorów był Wincenty z Kielczy. Domniemuje się, iż był on autorem zaginionej kroniki dominikańskiej, w której zredagowano pierwsze zdanie w języku polskim, które zostało później przeniesione przez Jana Długosza na karty jego „Roczników”. Był to okrzyk „Gorze szo nam stalo“, wydany przez księcia Henryka Pobożnego na widok nieuchronnej klęski wojsk polskich w bitwie pod Legnicą Wincenty jest również autorem hymnu Gaude Mater Polonia oraz dwóch żywotów św. Stanisława ze Szczepanowa.
